Before you leave me today

- Dziękuję ci- powstałą ciszę przerwał zachrypnięty głos rozgrywającego.
Byliśmy od kilku minut w drodze do Zielonej Góry. Oboje uśmiechaliśmy się lekko, oboje byliśmy zamyśleni i mocno skupieni. Zerkałam kilka razy na Łukasza i za każdym razem z radością stwierdzałam, że jest w równie znakomitym humorze co ja.
- Ale za co?- nie odwracałam wzroku od jezdni, choć tak bardzo chciałam teraz na niego spojrzeć.
- Za ten dzień- wyjaśnił krótko.
- Cała przyjemność po mojej stronie.
- Oj nie cała, zostaw coś dla mnie- zaśmiał się, a kiedy nic nie odpowiedziałam kontynuował-Jutro wylatuje do Włoch.
Powiedział to tak łatwo i swobodnie, że aż poczułam jakieś ukłucie w sercu.
- Jaki powód tym razem?- zapytałam beznamiętnym głosem, radość powoli ze mnie uchodziła.
- Od poniedziałku zaczynam rehabilitacje. Poza tym mam kilka spotkań z prawnikiem, który pomoże mi przy rozwodzie.
- Zdecydowałeś tam zostać?- to pytanie wypowiadałam z obawą, nie chciałam żeby potwierdził, ale wiedziałam, że tak zapewne się stanie.
Łukasz chwilę milczał. Jedn rzut oka na jego twarz przekonał mnie, że i on stracił swój dzisiejszy optymizm.
- Nie wiem. Uwielbiam Włochy, ale to miejsce źle mi się teraz kojarzy.
Nie powiedział nic więcej, ja nie pytałam. Dobrze wiedziałam, że na wiele pytań nie ma sprecyzowanej odpowiedzi. Tylko czas mógł się przyczynić do odpowiedzi na te znaki zapytania. Jedno było pewne, epizod jakim byłam w jego życiu dobiegał końca. Spędziliśmy ze sobą kilka miłych popołudni i to było by na tyle. Perspektywa ta sprawiała mi ból, bo zdążyłam się bardzo przywiązać do siatkarza. Poza tym dzisiejszy dzień w jego towarzystwie był tak cudowny, że nie chciałam tego tracić. Mimo, iż ze strony rozgrywającego nie mogłam i nie chciałam liczyłam na nic poza przyjaźnią to teraz czułam się po prostu źle z myślą, że następnym naszym spotkaniem może być kilka minut po meczu reprezentacji.
- Weronika?- kiedy znów się odezwał byliśmy już prawie pod domem.
- Tak?
- Chciałem cie zapytać...-odchrząknął i obrócił się w moją stronę- bo...yhym...
- No wyduś to z siebie- uśmiechnęłam się delikatnie by dodać jemu i sobie otuchy, miałam nadzieję, że to pytanie coś zmieni.
- No, bo chciałem cie zapytać... albo nie.. to głupie- westchnął.
Zajechałam pod garaż i zatrzymałam samochód. Obróciłam się w jego stronę i spojrzałam głęboko w oczy.
- No co byś chciał wiedzieć? I tylko nie mów "nieważne" bo tego nie przeżyje.
- Myślisz, że ta rehabilitacja pomoże? Wrócę jeszcze do reprezentacji?- zapytał szybko, na jednym tchu. To nie o to mu chodziło i byłam tego pewna. Chciał zapytać o coś innego, ale widocznie zabrakło mu na to odwagi.
- Oczywiście, że tak. Jestem pewna, że specjaliści tak się tobą zajmą, że już za kilka tygodni wrócisz na parkiet.
- Pewnie masz rację. Mimo to sezon i tak mam z głowy. Teraz muszę zrobić wszystko by wrócić do kadry- powiedział twardo i wysiadł by otworzyć garaż. Po chwili wjechałam do środka, wyłączyłam silnik i wróciłam do Ziomka.
- To co, może jakaś popołudniowa herbatka?-zadarłam do góry głowę by spojrzeć w jego oczy.
- Powinienem się właśnie pakować, ale bardzooo mi się nie chce- zaśmiał się a ja mu zawtórowałam.
Skoro miało to być nasze ostatnie spotkanie na długi czas to chciałabym się nim napawać najdłużej jak się da. Poza tym zależało mi by powrócić do beztroskiego nastroju jaki towarzyszył nam rano.
- No to najpierw jakiś posiłek żebyś miał siły-uśmiechnęłam się i ruszyłam do drzwi.
Zadzwoniłam dzwonkiem gdyż nie chciało mi się szukać w torebce kluczy, ale Ania nie otwierała. Zadzwoniłam jeszcze raz i też nic.
- Anka gdzieś przepadła- powiedziałam do stojącego obok mnie Łukasza- a miała nigdzie nie wychodzić. Odnalazłam więc kluczyki i weszliśmy do środka. Zdjęliśmy kurtki oraz szaliki i czapki i skierowaliśmy się do kuchni. Dopiero teraz odczułam jaka jestem głodna. Rano nic nie zjadłam, na obiad zadowoliliśmy się zapiekankami, które kupiliśmy przed powrotem, a które w zupełności nie sprostały zadaniu nasycenia mnie. - Siadaj, zaraz będzie herbata- włączyłam właśnie czajnik- i jakieś kanapki- z lodówki zaczęłam wyjmować potrzebne mi produkty.
- Zaczekaj pomogę ci- zaoferował się rozgrywający i stanął obok mnie.
- Ale jesteś moim gościem.
- No to co? Lubie gotować, poza tym zróbmy tak, ja zrobię kanapki dla ciebie a ty dla mnie. Co ty na to?- uśmiechnął się do mnie tak ślicznie, że przecież nie byłabym w stanie mu odmówić.
- W porządku. Tu masz nóż- podałam mu go-tam jest chleb- wskazałam na chlebak- a masło i całą resztę zostawiam na stole.
Łukasz zajął się przygotowywaniem kanapek, ja w tym czasie zalałam nasze herbaty wrzątkiem i dołączyłam do rozgrywającego. Niby zwykłe przekąski a ile było śmiechu przy ich przygotowaniu. Ziomek starał się z żółtego sera, pomidorów i ogórka utworzyć na kromkach małe arcydzieła i muszę przyznać, że nawet mu to wyszło.
- To dobre dla małych niejadków. Gdybyś robił kanapki dla dzieci w przedszkolach to pewnie zjadałyby wszystko i prosiły o jeszcze-powiedziałam z uznaniem.
- Działa na wyobraźnię prawda?- uśmiechnął się z zadowoleniem.
Chociaż moje wyroby nie były tak bajeczne to jednak Łukaszowi posmakowały. Zjedliśmy wszystko do ostatniego okruszka uśmiechając się do siebie cały czas. Nigdy nie pomyślałabym, że tak błaha czynność może sprawiać tyle przyjemności. Jednak zdawałam sobie sprawę, że to wszystko dzięki mojemu towarzyszowi.
- Kiedyś zajmiemy się prawdziwym gotowaniem, chciałabyś?
- A co kryje się pod tym pojęciem?- uniosłam lekko brwi.
- Mogę przyrządzić coś włoskiego, a ty możesz mi pomóc. To jak?
Moje serce w tym momencie wykonało chyba podwójne salto. W końcu ta propozycja oznaczała, że może uda nam się utrzymać tą znajomość.
- Bardzo chętnie- odpowiedziałam starając się nie zdradzić za bardzo ze swoją radością.
- Świetnie! A teraz pomogę ci posprzątać i będę musiał się zbierać- iskierki, które jeszcze niedawno błyszczały w jego oczach gdzieś zniknęły.
- Dam sobie radę. Powinieneś wrócić już do rodziców i spędzić z nimi jeszcze trochę czasu- zebrałam nasze kubki i zaniosłam do zlewu.
- Może masz rację- potarł dłonią czoło i westchnął.
- Oczywiście, że mam. Łukasz, mogę ci coś powiedzieć?- oparłam się o kuchenną szafkę i spojrzałam na niego niepewnie.
- Jasne mała.
- To był świetny dzień. Dawno nie bawiłam się tak dobrze i... będę za tym tęsknić- wlepiłam swój wzrok w podłogę, bo nie byłam w stanie zmierzyć się z jego oczami.
Łukasz wstał i podszedł do mnie. Stanął na przeciwko i uniósł moją głowę tak bym musiała na niego patrzeć.
- Za tym dniem czy za mną?- zmrużył lekko oczy i uśmiechnął się delikatnie.
Poczułam jak moje policzki zaczynają płonąć, a serce niezdrowo przyspiesza. Zdążyłam jeszcze zarejestrować zbliżającą się do mojej twarz Łukasza. Nasze usta dzieliły już milimetry i wtedy do mieszkania weszła Ania. Mimo, że z przedpokoju nie było widać tego co dzieje się w kuchni to odskoczyliśmy od siebie z rozgrywającym jak oparzeni. W pierwszej chwili miałam ochotę strzelić sobie w czoło, tak żeby bardzo mocno zabolało. Gdybym zamknęła drzwi na klucz sytuacja wyglądałaby trochę inaczej. Nieśmiało spojrzałam na Łukasza, ale on tylko się leciuteńko uśmiechał. Po chwili do kuchni wkroczyła Anka i widząc nas zatrzymała się w progu. 
- Witam- zwróciła się do Łukasza.
- Cześć- odpowiedział jej rozgrywający.
- Przeszkadzam?- to pytanie było do mnie, ale znów odpowiedział siatkarz.
- Ja już wychodzę.
Ania weszła do kuchni, niosąc ze sobą zakupy a my przenieśliśmy się do przedpokoju. Łukasz ubrał swoje rzeczy i spojrzał na mnie.
- Przepraszam.
- Może odwiozę cie. Zrobiło się już trochę ciemno.- starałam się zmienić temat.
- Poradzę sobie. Poza tym jeszcze ci nie mówiłem, ale moi rodzice mieszkają naprawdę niedaleko stąd. Mojej kostce przyda się trochę ruchu.
- Ale jak już będziesz w domu to odezwij się, inaczej nie będę mogła wieczorem spokojnie zasnąć.
- Nie ma sprawy- uśmiechnął się.
Otworzyłam drzwi a Łukasz wyszedł na zewnątrz, ja zatrzymałam się na progu.
- Więc po raz kolejny raz do zobaczenia?- zapytał.
- Mam nadzieję- starałam się uśmiechnąć, choć nie wiem czy wyszło to tak jakbym chciała.
Żygadło niespodziewanie mnie przytulił, więc przez chwilę przylgnęłam do niego mocniej. Potem odsunęliśmy się od siebie bez słowa i brunet ruszył na ulice. - Łukasz!- krzyknęłam za nim.
Odwrócił się i czekał na to co powiem.
- To za tobą będę tęsknić- powiedziałam już ciszej, ale wiedziałam, że usłyszy.
Na jego twarzy wykwitł piękny uśmiech, uniósł rękę, pomachał i odszedł. A ja zostałam. Zostałam z dziwną nadzieją w sercu, która nie pozwalała żadnym myślom zetrzeć uśmiechu z moich ust.